OΙ ΠΡΩΤOΕΛΛΗΝΕΣ

Κάποτε, σε εποχές χαμένες στήν αχλύ του χρόνου υπήρξε ένας υψηλού επιπέδου οικουμενικών διαστάσεων πολιτισμός.
Ο πολιτισμός αυτός είχε μία κοινή αρχική πηγή από την οποία ακτινοβόλησε. Αυτήν άλλοι την τοποθετούσαν σε χαμένες ηπείρους (Ατλαντίς, Μου, Λεμουριά), άλλοι σε κάποια εξαφανισθείσα, άγνωστη φυλή και άλλοι στο διάστημα απ' όπου υποθέτουν ότι
ήλθαν οι φανταστικοί εξωγήινοι εκπολιτιστές. Όλες αυτές οι προτάσεις είναι εικασίες χωρίς σοβαρή τεκμηρίωση. Μαζί με πολλούς άλλους, θεωρώ ότι Πηγή του προκατακλυσμιαίου πολιτισμού ήταν η Αιγηίς και μετά την καταβύθισί της ο Αιγαιακός και ο ευρύτερος Περιαιγαιακός χώρος. Η πρότασις αυτή στηρίζεται σε σοβαρή τεκμηρίωσι: κείμενα αρχαίων συγγραφέων, παραδόσεις, γλωσσικές ομοιότητες, ανθρωπολογικά ευρήματα, ανΘρωπωνύμια, τοπωνύμια, διαπιστώσεις της γεωφυσικής κλπ.

α) Η Αιγηίς είναι η Πρωτογή
Διαπίστωσις της γεωλογίας: η πρώτη στεριά που αναδύθηκε από την Πανθάλασσα η οποία κάλυπτε τον πλανήτη είναι η Πελαγονική. Αυτή περιελάμβανε τμήματα της σημερινής Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ευβοίας, με τον Όλυμπο, την Όσσα και το Πήλιο. Γύρω της σιγά-σιγά, δημιουργήθηκε η Αιγηίς. Για δεκάδες εκατομμύρια χρόνια αυτή ήταν η μοναδική χερσαία επιφάνεια του πλανήτη: Όπως ήταν επόμενο εδώ εμφανίστηκε η πρώτη μη Θαλάσσια ζωή. Ότι στον Ελλαδικό χώρο (τμήμα της Αιγηίδος) υπήρχε πλούσια ζωή, συνάγεται και από τα ευρήματα. Σ' αυτόν ζούσαν ο Ουρανοπίθηκος ο Μακεδονικός(11εκ.),ο Μεσοπίθηκος ο Πεντελικός (10 εκ.), το Μαστόδοντο της Xίoυ (15εκ.), το Μαστόδοντο της Πτολεμαίδος (3εκ.), ο ΟρΘονόκερος της Βεροίας (1 εκ.), τα Λείψανα από 53 διαφορετικά είδη προϊστορικών φυτοφάγων και σαρκοβόρων ζώων βρέθηκαν στο Πικέρμι, Σκελετοί προϊστορικών ζώων μεταξύ και μαστόδοντων βρέθηκαν στην Σάμο, στον Αλμυροπόταμο Ευβοίας, στην Θεσσαλία, στην περιοχή Θεσσαλονίκης. Στην Μεγαλόπολι Πελοποννήσου βρέθηκαν απολιθωμένοι σκελετοί ελεφάντων, ρινόκερων, ιπποποτάμων, ίππων κ.ά..
Είναι ενδιαφέρον ότι εκεί βρέθηκαν και λείψανα του "προγενούς βοός" του οποίου συναντούμε και στην Μινωική Κρήτη, καθώς και του "Πλατωνίου" (είδος μικρόσωμου ελαφιού) που επιβιώνει και σήμερα στην Ρόδο. Λείψανα προϊστορικών ζώων βρέθηκαν και στην Κρήτη, στην Κοζάνη, στα Γρεβενά, στην Δράμα. Στον Πηνειό (Θεσσαλία) και στην Πτολεμαίδα βρέθηκαν απολιθωμένα οστά πανάρχαιων ζώων μαζί με εργαλεία και όπλα. Η ύπαρξις αυτής της πανίδας προϋποθέτει πλούσια χλωρίδα. Οι λιγνίτες άλλωστε αποτελούν έμπρακτη μαρτυρία για την ύπαρξη δοντιών. Η διαπίστωσις ότι ζούσαν μεγαθήρια στα νησιά, επιβεβαιώνει την ύπαρξιν της Αιγηίδος.
Τον Δεκέμβριο του 1997 ανακοινώθηκε ότι στην κορυφή της κρητικής Ίδης βρέθηκαν απολιθωμένα σφουγγάρια και άλλα θαλάσσια όντα ηλικίας 100 εκ. ετών, εύρημα που επιβεβαιώνει την πρώιμη ανάδυσι του Ελλαδικού χώρου από την Πανθάλασσα.
β) Η Αιγηίς κατά πάσα πιθανότητα υπήρξε χώρος ανθρωπογενέσεως
i) Της γεωλογίας: Η Αιγηίς είναι από τις πρώτες χερσαίες επιφάνειες του πλανήτη.
ii) Της γεωφυσικής και της κλιματολογίας :Η Αιγηίς για μακρότατο διάστημα ήταν ο προσφορότερος χώρος για την εμφάνιση και την ανάπτυξι εξωθαλάσσιας ζωής με επιστέγασμα την διαμόρφωσι νοήμωνων όντων.
iii) Της παλαιοανθρωπολογίας. Ο άνθρωπος εμφανίζεται πολύ ενωρίς στην Αιγηίδα και μάλιστα ως έμφρων (εργαλεία-όπλα 3 εκ. ετών).
iv) Της ιστορίας: Ο πρώιμος έμφρων άνθρωπος της Αιγηίδος, ζει σε εξαιρετικώς ευνοϊκές συνθήκες και προηγείται των άλλων ανθρωπίνων ομάδων σε οικονομική, κοινωνική, πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξι (αρχαιολογικά ευρήματα, μυθολογία, αρχαίοι συγγραφείς).
ν) Η Αιγηίς είναι λίκνον των Αρίων. Ποια ήταν η φυλή που διαμορφώθηκε στην Αιγηίδα; Τα πάντα πιστοποιούν ότι πρόκειται για την(*1) λευκή φυλή των Αρίων .
vi) Οι Αιγαίοι- 'Αριοι είναι η αρχαιότερη ανθρώπινη φυλή. Οι φυλές των ανθρώπων δεν διαμορφώθηκαν όλες ταυτοχρόνως, αφού εμφανίστηκαν σε διάφορες κοιτίδες (πολυγένεσις). Τόσον οι συνθήκες της Αιγηίδος, όσον και η κατά πολύ ανωτέρα των άλλων εξέλιξις των κατοίκων της σε όλους τους τομείς, δείχνουν ότι οι Αιγαίοι είναι οι πρώτοι άνθρωποι στον πλανήτη. Η ταχύτερη άνοδός τους στην κλίμακα του πολιτισμού, και η άφιξή τους στην ανώτατη βαθμίδα της προϋποθέτει μακρότατο (και μακρύτερο) χρόνο εξελικτικής πορείας.
i) Η σε διαφορετικούς χώρους, ανισόχρονη εμφάνιση των ανθρωπίνων φυλών, σημαίνει ότι αυτές δεν βρίσκονται στο ίδιο στάδιο εξελίξεως, όπως δύο άνθρωποι που γεννήθηκαν σε διαφορετικές χρονολογίες δεν βρίσκονται στον ίδιο βαθμό ωριμότητας.
ii) Οι Αιγαίοι υπήρξαν εκπολιτιστές. Το πραγματικό γεγονός των διαφορών μεταξύ φυλών δεν αντιβαίνει προς τις έννοιες αγάπης, αλληλεγγύης και αδελφοσύνης μεταξύ των ανθρώπων, αφού ο μεγαλύτερος, ευφυιέστερος, ικανότερος αδελφός έχει καθήκον να συμπαρίσταται στους υπόλοιπους. Αυτό ακριβώς έπραξαν οι Αιγαίοι οι οποίοι διεδραμάτισαν ρόλον εκπολιτιστών της ανθρωπότητας.
iii) Οι Αιγαίοι είναι οι δημιουργοί του πνευματικού πολιτισμού. Η εξέλιξις είναι λειτουργία αυξανόμενης περιπλοκοποιήσεως. Όσο υψηλότερη είναι η μορφή της ζωής, τόσο πιο αναπτυγμένη είναι η ικανότητά της να συλλαμβάνει έννοιες. Όσο μια μορφή ανεβαίνει σε ανώτερο επίπεδο, τόσο αποκτά περισσότερες δυνατότητες για πνευματική δημιουργία. Γι' αυτό οι Αιγαίοι υπήρξαν οι δημιουργοί του πνευματικού πολιτισμού. Μια απόδειξις είναι η απόλυτη ανωτερότης της γλώσσας τους που είναι η Ελληνική.
iv) Οι Αιγαίοι είναι οι Πρωτοέλληνες. Η ανθρωπολογία διεπίστωσε την αδιάσπαστη φυλετική συνέχεια των ανθρώπων του Αιγαιακού χώρου. Στην συνέχεια αυτήν αντιστοιχούν οι συνέχειες στις παραδόσεις, στις μνήμες, στην γλώσσα, στον πολιτισμό, στον χαρακτήρα.
ν) Οι Έλληνες υπήρξαν ηγέτες της ανθρωπότητας. Όσο πιο ανεπτυγμένο είναι ένα είδος, τόσον ευρύτερες δυνατότητες ελευθερίας και ηγεσίας έχει. Γι' αυτό οι Έλληνες υπήρξαν οι κατ' εξοχήν ελεύθεροι άνθρωποι. Οι ανθρωπογνωστικές επιστήμες διαπίστωσαν ότι μόνον ένα 5% των ανθρώπων διαθέτει ηγετικά προσόντα. Αυτοί αποτελούσαν, αποτελούν και θα αποτελούν την "ηγετική μειοψηφία" (η ζωολογία επιβεβαιώνει ότι η ίδια αναλογία υπάρχει και στα ζώα).Αν αυτή την διαπίστωσι την επεκτείνουμε σε ολόκληρο το ανθρώπινο είδος, ως σύνολο, τότε έχοντας υπ' όψιν μας την Ιστορία και τον ρόλο που διεδραμάτισαν οι Έλληνες σ' αυτήν, Θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι αυτοί, για χιλιάδες χρόνια απετέλεσαν την "ηγετική μειοψηφία" της ανθρωπότητος. Σ' αυτό είχαν ήδη καταλήξει οι Έλληνες της κλασσικής εποχής οι οποίοι διέκριναν τους ανθρώπους σε δύο είδη, 'Ελληνες και βάρβαρους, θεωρώντας αυτονόητο οι πρώτοι να ηγούνται των δεύτερων. Η αντίληψις αυτή επέζησε ως το 1453, όταν ο Κωνσταντίνος o Παλαιολόγος, στην ύστατη ομιλία του προς τους Πολιορκημένους 'Ελληνες της Βασιλεύουσας υπεγράμμισεν ότι "είμεθα λαός κυρίων"(*2). Όπως είπε και ο Γκαίτε "ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι οι Ελληνες για την αυθρωπότητα",.
vi) Οι Πρωτοέλληνες απλώθηκαν στην οικουμένη. Ανήσυχος, ερευνητικός, απαντητικός στις προκλήσεις ο Αιγαίος Άριος άνθρωπος, ο Πρωτοέλλην εξαπλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, μεταφέροντας και διαδίδοντας παντού πολιτισμικά στοιχεία. Στην εξάπλωση αυτήν προφανώς να συνέτειναν και αίτια όπως (*3) υπερπληθυσμός και οι φυσικοί παράγοντες .
vii) Με την εξάπλωσί του ο Αιγαίος διεμόρφωσε ένα οικουμενικό κράτος Συμπολιτειακού χαρακτήρος και ένα παγκόσμιο πολιτισμό με τοπικές παραλλαγές. Είναι η εποχή του "χρυσού γένους" που επέζησε στις αναμνήσεις των ανθρώπων ως παράδεισος, Εδέμ κλπ.
viii) Η Αιγηίς πλημμύρισε. Η κοιτίς αυτού του πολιτισμού και το κέντρον της ισχύος της οικουμενικής Συμπολιτείας, επλήγη με την καταβύθησι της Αιγηίδος, μεταξύ ιε'-κ' π.Χ. χιλιετίας. Το πλήγμα ήταν βαρύ, αλλά όχι θανατηφόρο. Η Αιγηίς δεν εξαφανίστηκε ολόκληρη. Στα σημαντικά τμήματα που έμειναν εκτός υδάτων, ο πολιτισμός διεσώθη και από εκεί ξανάρχισε η ανορθωτική προσπάθεια, η οποία έδωσε πλούσιους καρπούς. Eίναι η εποχή του "αργυρού γένους" που διεδέχθη το "χρυσό" της προγενέστερης περιόδου.
ix) Ο πολιτισμός κατεστράφη. Το 9654 π.Χ. ένας αστεροειδής προσκρούει στην γη. Η καταστροφή είναι ασύλληπτη. Οι επιστήμονες την είχαν προβλέψει με τις αστρονομικές τους παρατηρήσεις και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διασώσουν τις γνώσεις και τα στοιχεία του "αργυρού" πολιτισμού. Ίδρυσαν τα "μουσεία" ως καταφύγια των μουσών (=γνώσεων και τεχνών) σε ορεινά σημεία. 'Εκτισαν πυραμίδες ως αποθήκες σοφίας. Και φρόντισαν για την σωτηρία χρησίμων ανθρώπων (οι Τελχίνες κατέφυγαν εγκαίρως στην Αίγυπτο). Ελάχιστα πράγματα, λίγοι οι άνθρωποι που διέφυγαν την καταστροφή. Η αγριότης αντικαθιστά τον πολιτισμό. Είναι το χάλκειον γένος>,
χ) Οι μετακατακλυσμιαίοι 'Ελληνες ανάκτησαν τον πολιτισμό(*4). Με την βοήθεια διασωθέντων σοφών που προστρέχουν στα Μουσεία και στα άλλα εναπομείναντα αρχεία γνώσεων (πυραμίδες), οι άνθρωποι επαναρχίζουν την επίπονη αναρρίχησή τους προς τον πολιτισμό. Αγωνίζονται επί χιλιετίες έως φθάσουν σε επίπεδα πολιτισμού που βεβαίως είναι πολύ κατώτερα από τα προκατακλυσμιαία. Την δ' π.Χ. χιλιετία, ο Περιαιγαιακός χώρος και πάλιν ακμάζει. Και οι κάτοικοί του εξορμούν για ακόμη μία φορά προς όλους τους ορίζοντες. Είναι η εποχή των "ημίθεων" και των "ηρώων", που ιδρύουν τις μεγάλες, αλλά πολύ πιο περιορισμένες από τις προκατακλυσμιαίες αυτοκρατορίες τους (Πελασγών, Μινωιτών, Αχαιών - Κρήτης, Μυκηνών, Τροίας κ.ά.). Αρχίζει η (νέο) "ιστορική" εποχή, την ιστορία όμως των μετακατακλυσμιαίων Ελλήνων θα προσπαθήσω να παρουσιάσω στο επόμενο βιβλίο μου.

(*1) Στην "Ιστορία τον πολιτισμού" τον πανεπ. της Οξφόρδης (κεφ. VIII "Το πρόβλημα των Αρίων") yράφεται: "Το λίκνο των Αρίων πρέπει να περιλαμβάνη τα Βαλκάνια και το οροπέδιο της Μ. Aσίας. Εκεί γεννήθηκε η γλώσσα των Αρίων".
(*2) Αξίζει να σημειωθή ότι οι'Ελληνες ζούσαν περισσότερο απ' όσο οι άνθρωποι των άλλων φυλών. Πρόκειται για ιδιότητα που εξακολουθούν ως ένα βαθμό να έχουν και οι σύγχρονοι'Ελληνες. Αυτό μπορεί να οφείλεται στον τρόπο ζωής τους, στην αρμονία με την φύση, στις γνώσεις τους περί υγιεινής, στο κλίμα, στην διανοητικότητά τους (οι πνευματικοί άνθρωποι ζουν περισσότερο) αλλά και στα γονίδιά τους.
(*3) Στο "Πόπουλ Βουχ" των Μάγιας γράφεται: "Εκεί όπου ανατέλει ο ήλιος γεννήθηκαν οι πρώτοι άνθρωποι .'Οταν πλήθυναν, άλλοι τράβηξαν ανατολικότερα και άλλοι ήρθαν στην χώρα μας".
(*4) "Οι Μετακατακλυσμιαίοι'Ελληνες" είναι το Θέμα του επόμενου βιβλίου που θα κυκλοφορήση προσεχώς από τις εκδόσεις "Τότε" ως ζ' στην σειρά "Οι ρίζες>,. Εδώ αρκούμαι σε μια συνοπτικότατη αναφορά στην πορεία των Ελλήνων μετά τον κατακλυσμό.
Ο Ωκεανολόγος κ. Ρόμπερτ Μπάλαρντ, που ανακάλυψε μεταξύ άλλων το ναυάγιο του Τιτανικού, εντόπισε στον βυθό της Μαύρης Θάλασσας αρχαία ακτογραμμή σε βάθος 150 μέτρων και εξηγεί: «Πριν από 12.000 χρόνια, οι παγετώνες άρχισαν να υποχωρούν και να λιώνουν σταδιακά. Κατόπιν, πριν από 7.600 χρόνια, τα νερά της Μεσογείου υψώθηκαν, διέσπασαν ένα φυσικό φράγμα στον Βόσπορο και εισέβαλαν στην Μαύρη Θάλασσα, η οποία ήταν λίμνη. Προκλήθηκαν καταστροφικές πλημμύρες και πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά 130 μέτρα κάτω από την επιφάνεια». Ένα άλλο μέλος της ομάδας των εξερευνητών, ο κ. Ντέιβιντ Μίντελ, επίσης δήλωσε: «Δεν γνωρίζω αν αυτός ο κατακλυσμός ήταν ή όχι του Νώε, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι υπήρξε κατακλυσμός».
Στο βιβλίο του κ. Παν. Μαρίνη «Ο Προκατακλυσμιαίος Πολιτισμός», δίδονται όλες οι αποδείξεις για τον Μεγάλο Κατακλυσμό του 19.500 π.Χ., την τρομερή εκείνη καταστροφή που σάρωσε όλη την Γη με γιγαντιαία κύματα, που δικαιολογείται μόνον από πτώση μεγάλου ουρανίου σώματος (στον Ειρηνικό κατά τα φαινόμενα Ωκεανό). Άλλαξε τότε θέση ο άξων της Γης και υπήρξαν ανυψώσεις και καταβυθίσεις μεγάλων τμημάτων ξηράς. Ο Οικουμενικός Ελληνικός Πολιτισμός της Χρυσής εκείνης Εποχής ανεσχέθη και η ανθρωπότης επέστρεψε εξ αρχής στην Λίθινη Εποχή.
Τα Αρχαία μας Κείμενα όμως αναφέρουν και αυτόν αλλά και επόμενους κατακλυσμούς και καταστροφές, που δεν γνωρίζει δυστυχώς ο πολύς κόσμος - ούτε καν εμείς οι Έλληνες δεν διδασκόμεθα στα σχολεία μας - πλην όλοι μαθαίνουμε αυτόν του Νώε στο Αραράτ.
Μας διασώζει λοιπόν ο Πλάτων: «πολλών ουν γεγονότων και μεγάλων κατακλυσμών εν τοις ενακισχιλίοις έτεσι» (Κριτίας 111 α), και μας φανερώνει τον καταποντισμό της Ατλαντίδος (και όχι μόνο) που έγινε ξαφνικά μέσα σε μια μέρα: «σεισμών εξαισίων και κατακλυσμών γενομένων, μιας ημέρας και νυκτός χαλεπής επελθούσης, το τε παρ' υμίν μάχιμον (ο δικός μας στρατός) παν αθρόον έδυ κατά γης (καταποντίστηκε), η τε Ατλαντίς νήσος ωσαύτως κατά θαλάττης δύσα ηφανίσθη (και η Ατλαντίς βυθίστηκε στην θάλασσα)» (Τίμαιος 25 δ).
Τότε στην Θεσσαλία (= θέσις αλός, δηλαδή θαλάσσης, που λόγω της γεωλογικής αναστατώσεως - άνοιγμα του στενού των Τεμπών - χύθηκε στην θάλασσα), βασίλευε ο Δευκαλίων (= δεύω + αλς, βρέχει θάλασσα), ο οποίος «τεκτηνάμενος λάρνακα, και τα επιτήδεια ενθέμενος, εις ταύτην μετά Πύρρας εισέβη ...;.Τότε δε και τα κατά Θεσσαλίαν όρη διέστη ...;.Δευκαλίων δε εν τη λάρνακι δια της θαλάσσης φερόμενος ημέρας εννέα και νύκτας ίσας, τω Παρνασώ προσίσχει» (Απολλόδωρος, Α VII 2). Δηλαδή ο Δευκαλίων έφτιαξε Κιβωτό, έβαλε μέσα προμήθειες και μαζί με την Πύρρα την γυναίκα του, μετά από εννέα μερόνυχτα πλεύσεως προσάραξε στον Παρνασό (= παρά νήσον).
Ο υψηλός Πολιτισμός εκείνης της εποχής και η συνακόλουθη ανάπτυξη της Αστρονομίας, επέτρεψε στους ανθρώπους να γνωρίζουν δεκάδες χρόνια πριν από την καταστροφή, τι περίπου θα συνέβαινε. Περίμεναν δηλαδή την ενδεχόμενη πτώση στην Γη κάποιου ουρανίου σώματος που από καιρό παρακολουθούσαν. Έτσι προετοίμασαν μια πιθανή διάσωσή τους (όπως ο Δευκαλίων) αλλά και επεχείρησαν την καταγραφή των Γνώσεών τους επί γιγαντιαίου οικοδομήματος, που έμελλε πράγματι να διασωθεί: Η μεγάλη Πυραμίδα (το συγκρότημα των τριών και η Σφίγγα) στην Αίγυπτο, είναι έργο ενός βασιλέως της προκατακλυσμιαίας δυναστείας των Ελλήνων «θεών» και «ημιθέων» (τους αναφέρει ο Μανέθων στα Αιγυπτιακά).
Στην διδακτορική του διατριβή, ο Έλλην αστρονόμος Κων/νος Χασάπης (βλέπε «τα Ορφικά» του Ιωάννη Πασσά), αποκαλύπτει για πρώτη φορά παγκοσμίως τις αστρονομικές γνώσεις των Ορφικών περί: σφαιρικής Γης και άξονος περιστροφής της, Ηλιοκεντρικού συστήματος, ακριβούς μετρήσεως της διαρκείας των τεσσάρων Εποχών και του Έτους, της διακρίσεως Αστέρων και Πλανητών, του Ζωδιακού κ.α.π.
Τα διασωθέντα Ορφικά κείμενα, γνήσια δημιουργήματα του Ελληνικού Πνεύματος, αναφέρουν πολλά ουράνια φαινόμενα, τα οποία επιτρέπουν την εφαρμογή της αστρονομικής μεθόδου χρονολογήσεως (που αγνοούν οι φιλόλογοι και οι αρχαιολόγοι). Η εξίσωση π.χ. που προκύπτει από τα αστρονομικά δεδομένα του στίχου 21 του Ύμνου του Απόλλωνος Λάδικου, όπου γίνεται λόγος για ισότητα των εποχών Χειμώνος και Θέρους, «μίξας χειμώνος θέρεός τ' ίσον αμφοτέροισιν», δίδει δύο λύσεις: το 111.366 π.Χ. και το1 11.835 π.Χ.
Το 1965 που εκπονήθηκε αυτή η εργασία, ήτο σχεδόν αδύνατον να δεχθεί κάποιος την δευτέρα χρονολογία. Σήμερα όμως με τις νέες γνώσεις που έχουμε, συμβιβάζεται ως χρονολόγησης των αστρονομικών παρατηρήσεων και εξακριβώσεων των Ορφικών να τεθεί το 111.800 π.Χ.!
Καταλήγει στο τέλος της μελέτης του ο Κ. Χασάπης, λέγων ότι: «απεβλέψαμε να δείξωμε τον αληθή πνευματικό πολιτισμό των μακρυνών Ελλήνων προγόνων μας και να αποκαταστήσωμε τούτους εις την πατρίδα τους την Ελλάδα, από την οποίαν επ' αρκετόν τους εξετόπισαν οι δήθεν «Προέλληνες» του παρελθόντος που εφευρέθησαν από τους ξένους συγγραφείς»!
Ο Ηρόδοτος επίσης αναφέρει, ότι 111.340 χρόνια πριν απ' αυτόν κυβερνούσαν την Αίγυπτο οι «θεοί» : «Αιγύπτιοί τε και ιρέες έλεγον, αποδεικνύντες από του πρώτου βασιλέως τον τελευταίο βασιλεύσαντα ...;. Ούτω εν μυρίοισί τε έτεσι και χιλίοισι και τριηκοσίοισί τε και τεσσαράκοντα έλεγον θεόν ανθρωποειδέα ουδένα γενέσθαι» (Β΄,142), δηλαδή από τότε κανένας θεός δεν πήρε ανθρώπινη μορφή.
Τα Ονόματα της Ελληνικής Γλώσσης διασώζουν πληροφορίες του Πολιτισμού μας πριν και μετά από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος. Από μονοσύλλαβες και δισύλλαβες πρωτολέξεις και με την βοήθεια των Συλλαβικών (προαλφαβητικών) Γραφών μας και της Ετυμολογίας, προβαίνουμε στην εξής μελέτη:
ΔΑ είναι η αρχαιότερη Ελληνική λέξη για την Γη. Είναι η Μεγάλη Θεά που λατρεύεται απ' όλους. Αργότερα προσωποποιείται και λαμβάνει πολλές μορφές. Με το Δ (δέλτα) δηλώνει την θεία αυτής ιδιότητα, την κίνηση (θέω=τρέχω, κινούμαι ταχέως, εξ ού θεός). Με το Γ (γάμμα) εκφράζει απλώς το φυσικό μέγεθος ΓΑ (Γη).
Ο ΔΕΥΣ (γενική του Διός, από το δεύω = βρέχω) γεννημένος στην Κρήτη, έδωσε όνομα στον Θεό όλων των Ευρωπαίων. DEUS λέγουν τον Θεό οι Γερμανοί, DEU οι Γάλλοι, DIOS οι Ισπανοί, DIO οι Ιταλοί. Με την ανάπτυξη της Ελληνικής Θεολογίας (Ορφεύς) το όνομα του Θεού έγινε ΖΕΥΣ (γενική του Ζηνός) και δηλώνει την Ζωή. Η Ορφική Θεολογία, τα Ελευσίνια Μυστήρια, η Πλατωνική Φιλοσοφία και η Ορθοδοξία (πέραν από δογματισμούς) οδεύουν πάνω στην Ελληνική γραμμή περί Θεού (Εγώ ειμί η Ζωή).
Τα ψιλά, μέσα και δασέα σύμφωνα, στο Συλλαβικό σύστημα Γραφής, για μεν τα ουρανικά (κ,γ,χ) και τα χειλικά (π,β,φ) δηλώνονται με το ίδιο γράμμα, για δε τα οδοντικά (τ,δ,θ) οι συλλαβές που αρχίζουν από Δ έχουν ιδιαίτερο σύμβολο, ίσως διότι συμμετέχουν στην αναγραφή των θείων όντων (Δα, Δε-ύς, Δι-ός).
Η συλλαβή ΔΑ συμβολίζεται με το γράμμα ^ εστραμμένο κατά 90° δεξιόστροφα. Ενώ η συλλαβή ΓΑ συμβολίζεται με το γράμμα Ε που δείχνει την Γήινη σφαίρα με άξονα και ισημερινό, το οποίον αργότερα στο Αλφαβητικό σύστημα Γραφής ονομάσθηκε Θέ-τα (θήτα) εκ του θέ-ειν. Σημειωτέον ότι το Η (ήτα) τέθηκε εκ των υστέρων ως φωνήεν (στα περισσότερα Αλφάβητα - π.χ. Αττικόν - συμβόλιζε το δασύ πνεύμα - hέτα), για να εκφράσει το μακρόν Α και το μακρόν Ε, ενώ στο Ιωνικόν Αλφάβητο εξ αρχής υπήρχε το Η ως φωνήεν καθώς και το Ω ως μακρόν Ο.
Όταν η ΔΑ διακρίνεται σε γένη, προκύπτει η Δα-jα>Γα-jα>Γαία και Αία, που ως θηλυκά ονόματα της Γης τα τελευταία είναι γνωστά από τα Ομηρικά έπη και τους Ορφικούς Ύμνους. Ως αρσενικό όνομα προκύπτει ο Δα-ο>Δάων>Δών, που είναι δεύτερο συνθετικό της λέξεως Ποσειδών<Ποσειδάων<Πο-σε-δα-ο με συλλαβική γραφή. Είναι ο θεός αρχικώς του ποσίμου ύδατος, των πηγών της Γης και αργότερα των θαλασσών. Αναγράφεται και ως Ποτιδάων ή Ποτιδάν.
Το πρώτο συνθετικό του Ποσειδώνος, η ρίζα Ποτι- Ποσε- , από τα πόσις, ποτόν, ποταμός, υπάρχει στην λέξη Πότνια<Πο-τι-νι-jα με συλλαβική γραφή, ως επίθετο θηλυκής θεότητας. Περαιτέρω έχουμε παραγόμενο τον Πότιν (ως κύριον και σύζυγο), τον Δεσπότη και την Δέσποινα (ως τίτλο τιμής για αγίους ανθρώπους). Όπως η Παναγία προσφωνείται Δέσποινα, υπάρχει η Α-θα-να Πο-τι-νι-jα = Αθάνα Πότνια = Αθηνά Δέσποινα, από το απώτατο παρελθόν.
Η Δάειρα, είναι η πρώτη Ελευσίνια γυναίκα, κόρη του Τιτάνος Ωκεανού και σύζυγος του Ερμού, η μητέρα του Ελευσίνος. «Ελευσίνα δε ήρωα, αφ' ού την πόλιν ονομάζουσιν, οι μεν Ερμού παίδα είναι και Δαείρας Ωκεανού θυγατρός λέγουσι ...;» (Παυσανίου Αττικά 38,7). Το όνομά της ετυμολογείται από την ίδια την λέξη για την Γη. Είναι όμως συγκλονιστικό ότι Δά-ειρα = Δα + ερα, όπου Δα είναι το όνομα της Γης ως θεάς και έρα το «σώμα» της. Το πανάρχαιο αυτό Όνομα-αριστούργημα της Ελληνικής Γλώσσης - ΔΑΕΙΡΑ - υπάρχει αναγεγραμμένο με συλλαβική-γραμμική γραφή επί του ετεροστόμου Αμφορέως της Ελευσίνος. Ο εν λόγω αμφορεύς ανατίθεται στην Δα, την θεά Γη, γιατί η επιγραφή στην πρώτη σειρά αναφέρει: ΔΑ ΤΙΘΩ. Την Δάειρα ελάτρευσαν οι Ελευσίνιοι, ως αγία πρόγονό τους, μητέρα του οικιστού της πόλεως, του ήρωος Ελευσίνος. Στο πρόσωπό της βέβαια λάτρευαν την ίδια την Μεγάλη Μητέρα. Το διαλαλούν στην επιγραφή του αμφορέως, που θαμμένος επέζησε μετά την εγκαθίδρυση της νέας Ολυμπιακής λατρείας (της Δήμητρας του Κελεού που ήλθε από τον Όλυμπο), η οποία αντικατέστησε την παλαιά της Δαείρας!
Άλλοι μάλιστα λέγουν ότι ο Ελευσίς είναι υιός του Ωγύγου, που έκτισε την πόλη μετά τον Κατακλυσμό του Ωγύγου, « ...;τοις δ' έστι πεποιημένα Ώγυγον είναι πατέρα Ελευσίνι» (Παυσανίου Αττικά 38,7). Φαίνεται ότι λόγω της απώτατης αρχαιότητος των εποχών αυτών συγχέονται, από τους μεταγενεστέρους Κλασικούς συγγραφείς που καταγράφουν τις Παραδόσεις μας, η Ελευσίς της Αττικής και η Ελευσίς της Βοιωτίας. Γράφει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης, διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Βιέννης στα χρόνια του Ελληνικού Διαφωτισμού (το 1818, λίγο πριν την Εθνεγερσία) στο έργον του Ωγυγία ή Αρχαιολογία : «Ο Ώγυγος και Ωγύγης λεγόμενος, νομίζεται ο πρώτος αυτόχθων βασιλεύς της Αττικής και αρχαιότατος αυτής οικιστής. Οι μεν ουν Αττικοί έλεγον αυτόν Υιόν της Γης, οίον αυτόχθονα εξ αγνώστων γονέων. Άλλοι δε του Ποσειδώνος ...;. Εβασίλευε δε άμα εν τη Αττική και εν τη Βοιωτία, και απ' αυτού ωνομάσθησαν αι Ωγύγιαι πύλαι των Θηβών ...;. Βασιλεύοντος τοίνυν του Ωγύγου, συνέβη ο πρώτος κατακλυσμός εις την Ελλάδα, του Ωγύγου καλούμενος και έπνιξε την Αττικήν. Οι δε εγκάτοικοι άλλοι μεν επνίγησαν, άλλοι δε έφυγον ...;.
Είχε δε γυναίκα ο Ώγυγος την Θήβην, θυγατέρα του Διός, και εγέννησεν εξ αυτής τον Ελευσίνα και τας Πραξιδίκας ως είρηται ...;. Ο μεν ουν Ελευσίν έκτισε την Ελευσίνα και έμεινεν εκεί μετά τον κατακλυσμόν. Άλλοι δε λέγουσι τούτον υιόν του Ερμού και της Δαείρας του Ωκεανού. Ήτον όμως και άλλη κωμόπολις, Ελευσίνα, και άλλη Αθήναι καλουμένη εν τη Βοιωτία πλησίον της Κωπαΐδος λίμνης, τας οποίας έπνιξε η λίμνη αύτη επί Κέκροπος πλημμυρίσασα. Τινές δε είπον τον Τριπτόλεμον υιόν του Ελευσίνος» (Ωγυγία, Δ΄τόμος, σελ.221).
Το βέβαιον είναι ότι η Δάειρα ελατρεύετο στην Ελευσίνα πριν από την Δήμητρα. Η εποχή της Δαείρας ανάγεται στον Δευκαλίωνα. Τότε έζησε ο Κέκροψ και ο Κραναός στην Αττική. Την απώτατη εκείνη περίοδο λατρευτικοί τόποι ήσαν τα σπήλαια. Το πρώτο αξιοθέατο που αντικρίζει ο επισκέπτης του Ιερού της Ελευσίνας, είναι το σπήλαιον που βρίσκεται στους πρόποδες του βραχώδους λόφου, στα βορειοανατολικά, και το παρατηρούμε από την Ιερά Οδό. Ο λόφος όλος απεκλήθη αργότερα «Αγέλαστος Πέτρα», δια την θλίψη της καθημένης επ' αυτού θεάς Δήμητρας.
Το Σπήλαιον της Ελευσίνας αποτελούσε τον τόπο λατρείας της Δαείρας. Εκεί δίπλα βρέθηκε ο αναθηματικός Αμφορεύς, που φέρει την επιγραφή με το όνομά της (με αξιοπρόσεκτη Γραφή - καλλιτεχνική σχεδόν κρυπτογραφική), σε βάθος τριών μέτρων, στο δάπεδο οικήματος με προσανατολισμό Ανατολικό-Δυτικό. Τούτο δεικνύει ότι ίσως επρόκειτο για Ναό της Δαείρας, που προσπαθούσε να επιβιώσει παραλλήλως προς την νέα λατρεία που ανέτελλε. Ο Αμφορεύς εκτίθεται στο οικείο Αρχαιολογικό Μουσείο, χωρίς να γνωρίζουν επισήμως την σημασία του!
Η έλευση της Δήμητρας στην Ελευσίνα, στην πόλη που έμελλε να στηρίξει το Κλασικό Ελληνικό Πνευματικό οικοδόμημα, δημιουργεί στους ερευνητές της απαρχής των Ελευσίνιων Μυστηρίων πλείστα ερωτηματικά: Γιατί ήρθε στην Ελευσίνα η Δήμητρα κατά την αναζήτηση της κόρης της Περσεφόνης, μετά από εννέα ημέρες περιπλανήσεων (υπόμνησις των εννέα ημερών του Δευκαλίωνος), όπως μας λέγει ο Ομηρικός ύμνος εις Δήμητρα, και δεν πήγε σε μιαν άλλη πόλη; Γιατί υπήρξε τότε η ανάγκη διδασκαλίας της Γεωργικής τέχνης, δια του Τριπτολέμου; Πότε συνέβησαν αυτά τα γεγονότα και τι συμβολίζουν τα ονόματα που πρωταγωνιστούν;
Μετά τον Μεγάλο Κατακλυσμό (του 9.500 π.Χ.) η Ανθρωπότης επιστρέφει στην εποχή του Λίθου. Στο σπήλαιον Φράγχθι της Αργολίδος, σε στρώμα της ογδόης χιλιετίας π.Χ., βρέθηκαν εργαλεία από οψιανό, πέτρωμα που μοναδικά υπάρχει στην νήσο Μήλο, καθώς και χονδρά κόκκαλα πελαγίσιων ψαριών, που πιστοποιούν Ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο. Ο πολιτισμός αναπτύσσεται σιγά-σιγά και πάλι. Στην Νέα Νικομήδεια της Μακεδονίας έχουμε οικισμό της εβδόμης π.Χ. χιλιετίας με αγροτική καλλιέργεια σιτηρών. Στο Δισπηλιό Καστοριάς σε λιμναίο οικισμό της έκτης π.Χ. χιλιετίας ανεκαλύφθησαν μουσικά οστέινα όργανα και πινακίδα ξύλινη (από βάρκα απολιθωμένη) με Γραμμική Γραφή! Ο πολιτισμός του Σέσκλου και του Διμηνίου Θεσσαλίας της πέμπτης π.Χ. χιλιετίας έχει όλα τα χαρακτηριστικά ανεπτυγμένης κεραμικής τέχνης με γραμμικές Ελληνικές παραστάσεις.
Κάθε τόσο καινούργια στοιχεία έρχονται στο φως για ν' αποδείξουν και αρχαιολογικώς την συνέχεια της Ελληνικής παρουσίας στον ίδιο χώρο (στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα), καθώς και το υψηλό πνευματικό και τεχνολογικό επίπεδο εκείνου του Πολιτισμού, με κατεργασία χρυσού και χαλκού, που εξαπλώθηκε σε Ευρώπη και Ασία. Μεταλλευτικοί κάμινοι στην Αρκαδία της τρίτης π.Χ. χιλιετίας αποδεικνύουν την προηγουμένη μακρά παράδοση γνώσεων.
Η Ελληνική συνεισφορά όμως στον Παγκόσμιο Πολιτισμό, αρχίζει να καταγράφεται πάλι, κατά την Τετάρτη χιλιετία π.Χ., οπότε ο Έπαφος εξ Άργους κτίζει την Μέμφιδα: «Έπαφος δε βασιλεύων Αιγυπτίοις γαμεί Μέμφιν την Νείλου θυγατέραν και από ταύτης κτίζει πόλιν Μέμφιν, και τεκνοί θυγατέρα Λιβύην. Λιβύης δε και Ποσειδώνος γίγνονται παίδες δίδυμοι Αγήνωρ και Βήλος. Αγήνωρ μεν εις Φοινίκην εβασίλευσε κα'κεί μεγάλης ρίζης εγένετο Γενάρχης» (Απολλόδωρος Β, Ι 4). Του Αγήνορος και της Τηλεφάσσης παιδιά είναι ο Φοίνιξ, η Ευρώπη και ο Κάδμος που φέρει τα Ελληνοφοινικικά Γράμματα πάλι πίσω στην Ελλάδα μετά τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου.
Κατά την Τετάρτη π.Χ. χιλιετία λοιπόν, τοποθετούμε την γνωστή μας Ηρωική Εποχή, που εξυμνούν όλοι οι Κλασικοί Έλληνες. Περί το 3400 π.Χ. διακόπτει την εξέλιξη του τόπου ο Κατακλυσμός του Δαρδάνου. Ο Πολιτισμός μας μεταφέρθηκε όμως ήδη στην Αίγυπτο, Φοινίκη, Μεσοποταμία, με την χαρακτηριστική διασπορά των Ελλήνων, και επιστρέφει πάλι, για να υπάρξει νέα πτώση μετά τον (εμφύλιο) Τρωικό Πόλεμο, όταν εχάθησαν τα καλύτερα παλικάρια της Φυλής.
Την Αίγυπτο μετά τον Κατακλυσμό αυτόν, εκυβέρνησαν 30 δυναστείες, με πρώτο αναφερόμενο (από τον Μανέθωνα) πάλι Έλληνα, τον Μήνη (έναν Μίνωα), πρώτο βασιλέα της Θινιτικής δυναστείας (3200 π.Χ.). Οι σπουδαιότερες πόλεις της Αιγύπτου έφεραν Ελληνικά ονόματα: Διόσπολις, Θήβαι, Ηρακλεόπολις, κ.τ.λ. Εκείνη λοιπόν την Εποχή, για να επανέλθουμε στον Ελληνικό Πολιτισμό λίγο πριν τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου, ο Ακτίς ο Ηλιάδης από την Ρόδο «εις Αίγυπτον απάρας έκτισε την Ηλιούπολιν ονομαζομένην από του πατρός. Οι δ' Αιγύπτιοι έμαθον παρ' αυτού τα περί την Αστρολογίαν (Αστρονομίαν) θεωρήματα. Ύστερον δε παρά τοις Έλλησι γενομένου Κατακλυσμού, και δια την επομβρίαν των πλείστων ανθρώπων απολομένων, ομοίως τούτοις και τα δια των Γραμμάτων υπομνήματα συνέβη φθαρήναι ...;. Ομοίως δε και Αθηναίοι κτίσαντες εν Αιγύπτω την πόλιν την ονομαζομένην Σάιν (γενική της Σάιδος), της ομοίας έτυχον αγνοίας δια τον Κατακλυσμόν» (Διόδ. Σικελ. Ε,57,3-5).
Δηλαδή δεν έμειναν Γραπτά στοιχεία στους Έλληνες που να θυμίζουν ότι αυτές οι γνώσεις και αυτές οι πόλεις της Αιγύπτου ήσαν Ελληνικές, διότι έτυχον αγνοίας εξ αιτίας του Κατακλυσμού. Οι συνεχείς καταστροφές στο Ελλαδικό έδαφος επιτείνουν την σύγχυση των μετέπειτα Κλασικών ιστορικών συγγραφέων, που επιχειρούν να θέσουν μία σειρά στα γεγονότα. Ο γνωστός Τρωικός Πόλεμος, που όπως δεικνύει ο κ. Κουτρουβέλης στο βιβλίο του «Η αναχρονολόγηση της Προϊστορίας», συνέβη το 3100 π.Χ., έχει μετατεθεί στο 1200 π.Χ., διότι η τελευταία ισχυροτάτη καταστροφή εκ της εκρήξεως του Ηφαιστείου της Θήρας (το 1600 π.Χ.) επέφερε άγνοια πολλών αιώνων και ταύτιση όλων των προηγουμένων Καταστροφών με αυτήν (χωρίς να αναφέρεται από κανέναν συγγραφέα η έκρηξη του Ηφαιστείου!).
Είναι σημαντικό να διακρίνουμε την Εποχή προ του Μεγάλου Κατακλυσμού (καταποντισμός της Ατλαντίδος, Δευκαλίων και Κιβωτός), από την Εποχή του Κελεού όταν επαναπολίζεται η Ελλάς μετά από έναν ισχυρό αλλά περιωρισμένο κυρίως στα Ευρωπαϊκά εδάφη (Εύξεινο Πόντο και Μεσόγειο) κατακλυσμό, της Τετάρτης π.Χ. χιλιετίας. Ο Κελεός που βασιλεύει στην Ελευσίνα, υφίσταται τα αποτελέσματα του Κατακλυσμού (προ) του Δαρδάνου. Έχει χάσει τα γόνιμα εδάφη (και τους γεωργούς). Οπότε μετά την νέα ισορροπία «κελεύει» τον υιόν του Τριπτόλεμο (= τρεις αρώσεις, εκ του πολέω-πτολέω=καλλιεργώ), να διδάξη εις άπαντας την Γεωργική Τέχνη για να επιβιώσουν. Συγχρόνως ιδρύει τα Ελευσίνια Μυστήρια με κεντρικά πρόσωπα την Δήμητρα και την Κόρη της, που συμβολίζουν την Ζωή και τον Θάνατο (Φερσεφόνη= φέρει φόνο), καθώς και την ελπίδα-παρηγορία της Επαναγεννήσεως (της Φύσεως και του Ανθρώπου).
Στην Ελευσίνα υπήρχε ήδη ιδιαίτερη λατρεία της Γής Μητέρας στο πρόσωπο της Δάειρας. Σ' αυτήν στηρίχθηκε η αλλαγή του λατρευομένου προσώπου σε Δήμητρα. Τότε έζησε και ο (τελευταίος) Διόνυσος, ο γιός της Σεμέλης, της κόρης του Κάδμου και της Αρμονίας, όταν βασίλευε στην Αθήνα ο Πανδίων Α΄. Η λατρεία του ήλθε συγχρόνως σχεδόν με την λατρεία της Δήμητρας στην Αττική, όταν στην Ελευσίνα βασίλευε ο Κελεός και ο Τριπτόλεμος (Απολλόδωρος Γ,XIV,7).
Ο Δάρδανος κατάγεται από την νήσο Σαμοθράκη, η οποία υπέστη πρώτη την καταστροφή εκ της υπερεκχειλίσεως των υδάτων του Ευξείνου Πόντου. «Οι δε Σαμόθρακες ιστορούσι, προ των παρά τοις άλλοις γενομένων κατακλυσμών, έτερον εκεί μέγαν γενέσθαι, το μεν πρώτον του περί τας Κυανέας στόματος ραγέντος (άνοιξε ο Βόσπορος = Βούς + πόρος, πέρασμα) μετά δε ταύτα του Ελλησπόντου. Το γαρ εν τω Πόντω πέλαγος ...;.μέχρι τοσούτου πεπληρώσθαι διά των εισρεόντων ποταμών ...;.και της επιπέδου γης εν τη Σαμοθράκη θάλατταν εποίησε» (Διόδωρος Σικελιώτης Ε,47,4). Οι παραθαλάσσιες πόλεις βυθίστηκαν τότε στην θάλασσα. Πολλά στοιχεία για όλους τους κατακλυσμούς παραθέτει ο κ. Διαμαντής Κούτουλας στο βιβλίο του «Οι χαμένες γνώσεις των Αρχαίων Ελλήνων».
Μετά από την καταστροφή γεννήθηκε ο Δάρδανος, ο οποίος αργότερα διεπεραιώθη στην απέναντι Μικρασιατική ακτή, έκτισε δε πόλη, η οποία ωνομάσθη Τροία από τον εγγονό του, τον Τρώα. « ...;.εκ Διός και μιάς των Ατλαντίδων Ηλέκτρας γενέσθαι Δάρδανόν τε και Ιασίωνα και Αρμονίαν. Ών τον μεν Δάρδανον πρώτον εις την Ασίαν επί σχεδίας διαπεραιωθέντα, το μεν πρώτον κτίσαι Δάρδανον πόλιν και το βασίλειον το περί την ύστερον κληθείσαν Τροίαν συστήσασθαι» (Διόδ. Σικελ. Ε,48,5).