27 Ιουλ 2013

ΕΙΣ  ΑΠΟΛΛΩΝΑ, ὕμνος ὁμηρικός  μετάφραση καί ἐπιμέλεια  Γιάννη Τριτσιμπίδα 

ΣΤΟΝ  (ΔΗΛΙΟ) ΑΠΟΛΛΩΝΑ
1  Τόν ᾿Απόλλωνα φέρνω στό νοῦ καί δέν ξεχνῶ, τό μακροβόλο,
  πού κι οἱ θεοί τόν τρέμουνε σάν φτάνει στ᾿ ἀνάκτορο τοῦ Δία,
  κι ὅλοι εὐθύς σηκώνονται ἀπό τά ἕδρανα καθώς σιμώνει
  καί τ᾿ ἀστραφτερά τόξα του τεντώνει 1.
5  Μόνο ἡ Λητώ στόν φιλοκέραυνο πλάϊ το Δία μένει.
  Τή χορδή χαλαρώνει καί τήν φαρέτρα σφαλεῖ.
  Μέ τά χέρια της ἀπ᾿ τούς ρωμαλέους ὤμους τό τόξο κατεβάζει
  καί τό κρεμᾶ στοῦ πατρικοῦ κίονα πάσσαλο χρυσό
  καί σέ θρονί τόν ὁδηγεί.
10  Κι ὁ πατέρας καλωσορίζοντας τόν ἀγαπημένο γυιό
  νέκταρ τοῦ δίνει σέ κύπελλο χρυσό.
  Τότε καθίζουν ὁλόγυρα κι οἱ ἄλλοι θεοί.
  Καί χαίρεται ἡ σεβαστή Λητώ πού ᾿καμε γυιό τοξοφόρο καί ἰσχυρό.
14  Χαῖρε Λητώ μακαριστή, πού γέννησες τέκνα λαμπρά
  τόν ἄνακτα ᾿Απόλλωνα καί τήν τοξεύτρα ῎Αρτεμη 2
  αὐτήν στήν ᾿Ορτυγία καί κεῖνον στήν πετρώδη Δῆλο,
  πλαγιασμένη σέ ὅρος ψηλό, στόν Κύνθιο λόφο
  δίπλα σέ φοινικιά, στά ρεῖθρα τοῦ ᾿Ινωποῦ.
19  Μά πῶς νά σέ ὑμνήσω πολυτραγουδισμένε μου;
  Χάρη σέ σένα Φοῖβε ἔγινε ἡ ὠδή κανόνας παντοῦ 3
  στή στεριά τή δαμαλοτρόφα καί στά νησιά.
22  ᾿Σένα πού τέρπουν οἱ βίγλες κι οἱ ἀκροκορφές 4
  καί τῶν ψηλῶν βουνῶν οἱ ποταμοί στή θάλασσα σάν πέφτουν
  κι οἱ ἀκτές στό κῦμα πού ἀκουμποῦν,
  καί τά λιμάνια τῆς θαλάσσης.