Θεμιστοκλή Βιογραφία και η Ναυμαχία του Αρτεμισίου

Ο Θεμιστοκλής του Νεοκλέους ηταν ο κυριότερος συντελεστής της νίκης των Ελλήνων εναντίον των Περσών στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ.Ηταν πολιτικός και στρατηγός και υπήρξε αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης στην κλασική Αθήνα.Ελαβε μέρος στη Μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. και στη Ναυμαχία του Αρτεμισίου το 480 π.Χ.. Έμεινε όμως και γνωστός ως ο θεμελιωτής της ναυτικής δύναμης της Αθήνας που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της περσικής παρουσίας στη Μεσόγειο.

Μινωίτες και Μυκηναίοι στις ακτές του Ατλαντικού

Ακούγεται ότι οι Μινωίτες ήταν δεινοί θαλασσοπόροι που πέρασαν τον Ατλαντικό, δημιούργησαν αποικίες ως και στον Καναδά και εκμεταλλεύτηκαν τα τοπικά ορυχεία χαλκού
Ενώ το παρόν αυτού του τόπου μαστίζει η απογοήτευση, το παρελθόν του δεν παύει να μας εκπλήσσει γοητευτικά. Και είναι τόσο πολλές οι εκπλήξεις ώστε να δυσπιστεί κανείς για οτιδήποτε, ακόμη κι αν είναι σκαλισμένο σε γρανίτη. Κάτι τέτοιο, το ασύλληπτο, διηγούνται τα βράχια Σκανδιναβίας και Β. Αμερικής: ότι οι πρόγονοι των Κρητών «έκοβαν βόλτες» στον Ατλαντικό, αρμέγοντας τα πλούτη Βαλτικής και Αμερικής, 40 ολόκληρους αιώνες προτού ο Κολόμβος φιλήσει το χώμα των «Δυτικών Ινδιών»! Το πώς και υπό ποιους όρους θα μπορούσε να συμβεί αυτό είναι κάτι που η κοινή λογική εύκολα θα κατέτασσε στην παραεπιστημονική
φιλολογία και στην εθνικιστική μυθοπλασία. Ομως, προτού υποκύψετε στο εύκολο της απόρριψης, ρίξτε μια ματιά στα συσσωρευόμενα αποδεικτικά στοιχεία. «Το Βήμα» τα ιχνηλάτησε για εσάς.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια αφότου πρωτάκουσα – από τον αείμνηστο καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Αντώνη Κονταράτο, συγκεκριμένα – για το ενδεχόμενο αρχαίοι Ελληνες να είχαν φθάσει στην… Αμερική, ψάχνοντας για νέες πηγές μετάλλων. Ομολογώ ότι χαμογέλασα τότε, σκεπτόμενος όλα τα υπόλοιπα απίθανα που είχα διαβάσει για αρχαίους Ελληνες στη Ν. Αμερική, την Αυστραλία ή την Ιαπωνία. Και θα κρατούσα στο απωθημένο αυτή τη θεωρία αν δεν μάθαινα για ένα πρόσφατο βιβλίο – το The Lost Empireof Atlantis του Gavin Menzies – που επανέφερε παταγωδώς το θέμα και ανακίνησε σωρεία συζητήσεων στο Διαδίκτυο.

Σεπτήρια: Η Γιορτή προς τιμή του Πύθιου Απόλλωνα

 'Ετσι λεγόταν αρχαία εορτή με μιμιτικές τελετές,που διοργανωνόταν στους Δελφους κάθε 8 χρόνια,την 23η του Ιλαίου μηνός ή την 7η του μηνός Βουκατίου,με ζωηρή και δραματική παράσταση που δινόταν σε ανάμνηση της νίκης του Απόλλωνα εναντίον του Πύθωνα.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο,κατασκευαζόταν μεγαλόπρεπη καλύβα ή "καλιά",από ξύλα που παρίστανε την σπηλιά του Πύθωνα...

Κάποιος ευγενής και ωραίος νέος ,αριστοκρατικής καταγωγής,του οποίου οι γονείς έπρεπε να ήταν εν ζωή,υποδύονταν τον Απόλλωνα και προχωρούσε σιωπηλά στην Ιερά Οδό Δολωνία,ακολοθούμενος από πομπή με αναμένες δάδες.'Οταν η πομπή έφτανε στην υποτιθέμενη φωλιά του θηρίου,έβαζαν φωτιά στην καλύβα,και ο νέος που υποδυόταν τον Απόλλωνα,υποβαλλόταν σε καθάρσεις και εξαγνισμούς(όπως κάποτε ο ίδιος ο θεός)και με ειδική ιεροτελεστία,έπαιρνε από εκεί την Ιερή δάφνη και την μετέφερε στους Δελφούς,με πομπή που ονομαζόυτανε "Δαφνηφόρια"
Στη διάρκεια της πομπής όλοι τραγουδούσαν νικητήριους παιάνες και άσματα υμνητικά για τον Απόλλωνα (βλ. δαφνηφορικά άσματα). Κατόπιν διεξαγόταν κιθαρωδι-κός αγώνας στη Θόλο των Σικυωνίων (όταν παλιότερα στους Δελφούς δεν υπήρχε θέατρο).

Μετά την τελετή, διοργανωνόταν αγώνας κιθαρωδών, ενώ αργότερα, κατά τον 6ο αιώνα π.Χ., προστέθηκε και αγώνας αυλητών.
Μέρος της γιορτής των Σεπτηρίων ήταν και τα δαφνηφόρια. προς τιμή του Δαφνηφόρου ή Δαφναίου Απόλλωνα που γινόταν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, κυρίως όμως στους Δελφούς, στα Τέμπη και στη Θήβα.Τα Δαφνηφόρια των Δελφών γίνονταν το μήνα Ιλαίο και ήταν μέρος των Σεπτηρίων. Η γιορτή γινόταν σε ανάμνηση του καθαρμού του Απόλλωνα μετά το φόνο του Πύθωνα.
Κατά τη διάρκεια της γιορτής σχηματιζόταν πομπή από παιδιά, επικεφαλής της οποίας ήταν ο αρχηδαφνηφόρος.Οι Δαφνηφόροι, φορώντας ένα χρυσό στεφάνι, ή ένα στεφάνι από δάφνη, πλούσια ντυμένοι κρατώντας το κοντάρι , ακολουθούσε μια χορωδία των κοριτσιών τραγουδώντας ύμνους προς τον θεό.
Στα Τέμπη θυσίαζαν στο βωμό του θεού κι ο αρχηδαφνηφόρος, που παρίστανε το θεό Απόλλωνα, παρέμενε εκεί για οκτώ χρόνια ως υπηρέτης του θεού.
Μετά τις τελετές η πομπή, επικεφαλής της οποίας ήταν ο αρχηδαφνηφόρος της προηγούμενης γιορτής, επέστρεφε στους Δελφούς. Όσοι συμμετείχαν στην πομπή ήταν στεφανωμένοι με κλαδιά δάφνης, από την ιερή δάφνη του Απόλλωνα, και τραγουδούσαν παιάνες.
Στην πόλη της Θεσσαλίας Δειπνιάς γιόρταζαν τα Δαφνηφόρια σε ανάμνηση του πρώτου δείπνου του Απόλλωνα, μετά την κάθαρσή του από το φόνο του Πύθωνα. Στο δείπνο συμμετείχε και το δαφνοστεφανωμένο παιδί.
Στη Θήβα τα Δαφνηφόρια γίνονταν την άνοιξη προς τιμή του Ισμήνιου Απόλλωνα.
Κατά τη διάρκεια της γιορτής σχηματιζόταν πομπή. Επικεφαλής της ήταν ένα δαφνηφόρο, αμφιθαλές (που ζούσαν και οι δύο γονείς του) παιδί, ιερέας του θεού για ένα χρόνο, και πίσω του ακολουθούσε ο πιο στενός του συγγενής κρατώντας την κωπώ.

Η κωπώ ήταν ένα ξύλο ελιάς τυλιγμένο με κροκωτό ύφασμα και στολισμένο με κλαδιά δάφνης και άνθη. Στην κορυφή της υπήρχε χάλκινη σφαίρα, από την οποία κρέμονταν άλλες μικρότερες σφαίρες. Στη μέση του ξύλου υπήρχε άλλη μικρή σφαίρα από την οποια κρέμονταν κόκκινες ταινίες, η οποίες ήταν πλεγμένες  με μοβ κορδέλες, και στο κάτω άκρο με κορδέλες σαφράν. Αυτές οι μπάλες συμβόλιζαν τον ήλιο , τα αστέρια και το φεγγάρι, ενώ οι κορδέλες που αναφέρονται στις ημέρες του έτους, που είναι 365 σε αριθμό.
Ακολουθούσε χορός παρθένων με κλαδιά ικεσίας τραγουδώντας το δαφνηφορικό τραγούδι κι αμέσως μετά η υπόλοιπη πομπή.
Η πομπή κατέληγε στο ιερό του Ισμήνιου Απόλλωνα. Εκεί άφηναν την κωπώ και συχνά κάποια παιδιά αφιέρωναν στο θεό χάλκινο τρίποδα.
Τα Δαφνηφόρια είχαν συγγένεια με τα Θαργήλια και η κωπώ με την ειρεσιώνη και την κορυθάλη.
Δαφνηφόρια γιορτάζονταν και στην Ερέτρια, ενώ και στη Φλύα της Ατικής (Χαλάνδρι) λατρευόταν ο Απόλλωνας με το επίθετο Δαφνηφόρος.


ΠΗΓΗ:http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/10/blog-post_9187.html